آغاز ماجرا از یک تابستانِ دبیرستان شوکتی

بسیاری شروع حرفه ای ورزش تنیس روی میز در بیرجند را از دهه 1360 به بعد می دانند، اما بودند کسانی که در قبل از این تاریخ و البته با امکانات و شرایطی متفاوت در این رشته فعالیت کرده و حتی در برخی موارد موفق به کسب عنوان هایی در سطح استان خراسان هم شده اند. در زمانی که بیرجند فقط یک سالن ورزشی(شهید کوشه ای فعلی) را داشت و چندین رشته ورزشی مانند کشتی، ژیمناسیتک، بوکس و پینگ پنگ و در برهه هایی وزنه برداری در آن فعالیت می کردند.
یکی از پیشکسوتان این رشته، «محمدرضا صحرانورد» متولد 1331 شهرستان بیرجند است که چندین سال قبل از تشکیل استان خراسان جنوبی ضمن حضور در مقام ریاست مخابرات بیرجند، مسئولیت هیئت پینگ پنگ این شهر را نیز بر عهده داشت و در زمان مسئولیت وی، در سال 1380 مسابقات قهرمانی پینگ پنگ کشور با حضور همه ملی پوشان در بیرجند برگزار شد.
صحرانورد که از شخصیتی آرام، مبادی آداب و مهربان برخوردار است در گفتگویی دوستانه پاسخگوی سؤالات ما بود.
-چه شد که به سمت این رشته کشیده شدید؟
-خانه پدری روبروی دبیرستان شوکتیه و در ابتدای خیابان 17 شهریور قرار داشت. در یکی از سالن های این مدرسه یک میز پینگ پنگ قرار داشت که حتی در تابستان هم برخی از آن استفاده می کردند. حدود سال 46 یا 47 درتابستانی که قرار بود از کلاس هشتم به نهم بروم، من هم در این محل حضور می یافتم. مرحوم بیابانی_سرایدار مدرسه_ چون خانواده ما را می شناخت مانع نمی شد. به تدریج طی همان یکی دو ماه مقداری مهارت پیدا کردم.
همان تابستان یک اردوی تربیتی در وکیل آباد مشهد برگزار شد که محل اسکان ما در تعدادی چادر بود. از بیرجند هم حدود 20 تا 30 نفر حضور داشتند که یکی از آن ها من بودم. اردو ورزشی نبود ولی فعالیت های ورزشی از جمله پینگ پنگ هم لابه لای آن انجام می شد که من هم شرکت می کردم. در آن جا هم فارغ از این که مسابقه ای باشد با دیگر بچه ها از شهرهای دیگر بازی می کردیم و این مرا بیشتر علاقه‌مند کرد.
-در آن زمان سالن سوم اسفند(شهید کوشه ای) در همان محل زندگی شما احداث شده بود و پینگ پنگ هم در آن فعال بود، به آن جا هم می رفتید؟
-کلاس نهم که آمدم در مجموعه تربیت بدنی آقای مهرور، آقای خردپیشه مسئولیت داشتند که بعد آقای ساجد هم آمد. همچنین برادر بزرگم حبیب که آن ها هم در ضمن بازی می‌کردند. بله، آن موقع سالن شهید کوشه‌ای (سوم اسفند) فعال بود، یک روز کشتی و ژیمناستیک کار می‌کردند و یک روز هم پینگ پنگ و بوکس، که شب ها این ها می آمدند، یک آقایی به نام «محمود آفری» بود او هم بازی می کرد. این ها همه با رویه های دون دون بازی می کردند و راکت حرفه ای کمتر کسی داشت.
-راکت شما چطور بود؟
-من هم با همان راکت ها بازی می کردم. تا این که شخصی به نام «مدرس‌زاده» به بیرجند آمد که رئیس یک اداره بود و مهارت زیادی در پینگ پنگ داشت. علی آقای طباطبایی هم بود، بچه های خیابان 17 شهریور می آمدند و بازی می کردند ولی حرفه ای و مسابقه ای نبودند. آقای مدرس‌زاده که آمد به عنوان مربی پینگ پنگ شروع به کار کرد، او چند نفری، از جمله من و علی طباطبایی را برگزید و گفت شما با این راکت ها نمی توانید پیشرفت کنید و بهتر است برای خودتان راکت بگیرید. من یک راکت با مارک«یاساکا» که در آن زمان خیلی هم گران بود، تهیه کردم، علی طباطبایی هم همین طور. بعد از آن آقای مدرس‌زاده با ما دو نفر به صورت ویژه کار می کرد. می‌گفت با فاصله سه متر از دیوار بایستید و به با توپ به آن ضربه زده و کم کم نزدیک شوید. بعد خودش یک طرف میز می ایستاد یک طرف هم من و یا آقای طباطبایی، می‌ایستاد مدرس‌زاده، بازیکن حمله ای و سریع بود و عکس‌العمل هایش تند بود ما را هم به همان شیوه آموزش داد درنتیجه من هم نزدیک به میز و سریع بازی می کردم.
-به مسابقات استانی هم اعزام شدید؟
-بله. در همان موقع، فکرکنم سال 48 یا 49 بود که ما به مسابقات مدارس استان اعزام شدیم. طباطبایی در مسابقات دانش آموزی خراسان انتخاب شد که کشوری رفت. در تیمی هم مقام سوم خراسان را به دست آوردیم.
-آیا سراغ دارید یا شنیده اید که کسی از بیرجند قبل از این تاریخ در پینگ پنگ خراسان مقامی کسب کرده باشد؟
-نه کسی نبود. من چیزی در این مورد نشنیده ام.
-مسابقه دیگری هم در آن دوران رفتید؟
-در همان اواخر دهه 1340 با گروهی از ورزشکاران رشته های مختلف از جمله فوتبال و بسکتبال برای مسابقات دوستانه به زابل رفتیم که من هم برای رشته پینگ‌پنگ حضور داشتم. بعد از دیپلم هم دانشگاه شرکت نکردم و به خدمت سربازی رفته و به عنوان گروهبان وظیفه مشغول خدمت شدم. اول در تهران و بعد مرکز زرهی شیراز بودم. در آنجا مرحوم تیمسار نادر جهانبانی باشگاه افسران داشت که نزدیک مرکز زرهی ما بود. من هم می رفتم آنجا پینگ پنگ بازی می کردم. آقایی بود که اصرار داشت آن جا بمانم و مسئولیت بخش پینگ پنگ را داشته باشم که به علت شرایط موجود نپذیرفتم.
-بعد از دوران خدمت وظیفه چه طور؟
-بعد از خدمت، سال 55 در رشته ریاضی دانشگاه کرمان پذیرفته شدم. در آن جا به طور رسمی فعالیت در این رشته را دوباره شروع کردم و عنوان های زیادی را هم در دانشگاه به دست آوردم. در آن دوران مسابقات قهرمانی دانشجویان کشور به میزبانی دانشگاه کرمان برگزار شد که آقای مجید احتشام زاده پسر امیر احتشام زاده که سال ها قهرمان اول پینگ پنگ کشور بود، مسئولیت برگزاری آن را بر عهده داشت. من هم جدای از جریان مسابقات گاه شب ها بازی می کردم. احتشام زاده که استیل بازی ام را دید پیشنهاد داد که بروم تهران و این رشته را به صورت حرفه‌ای تر ادامه دهم که البته من نپذیرفتم. در دوران دانشجویی حکم های زیادی را گرفتم ولی مقام کشوری یادم نمی آید گرفته باشم. بعد هم در دهه 60، باشگاه هایی که بود مانند دارایی و اتحاد پینگ پنگ را ادامه دادم و یا در مسابقات ادارات شرکت می‌کردم. در اواخر دهه 70 هم آقای منوچهر حمیدی که رئیس هیئت پینگ پنگ خراسان بود پیشنهاد داد که ریاست هیئت بیرجند را بر عهده گیرم. ولی به علت این که رئیس مخابرات بودم و درگیری زیادی داشتم کارها بیشتر به کمک اهالی پینگ پنگ پیش می رفت و از جمله آقای علیرضا حمیدی، برادر منوچهر که بعد از تشکیل استان خراسان جنوبی سال ها ریاست هیئت استان را بر عهده داشت را به یاری طلبیدم که وی بیشتر امور هیئت را اداره می کرد.
-به جز پینگ پنگ در رشته ورزشی دیگری هم فعالیت داشتید؟
-بله در رشته های مختلف ورزشی مانند والیبال و بسکتبال هم فعالیت داشتم ولی نه به صورت حرفه ای که مسابقه ای بروم.